Ikerketa berri baten arabera, karbohidratoen digestioaren akats genetikoek eragina dute heste suminkorraren sindromea duten pazienteen erantzun dietetikoan

Heste suminkorraren sindromeak (SII) munduko biztanleen % 10i eragiten die, eta oraindik ere zaila da tratatzea, pazienteen sintomak eta esku-hartze dietetiko edo farmakologikoei emandako erantzunak oso aldakorrak direlako

Nazioarteko azterlan bat Clinical Gastroenterology & Hepatology aldizkarian argitaratu da, eta karbohidratoen digestioan akats genetikoak dituzten SII duten pazienteen esku-hartze dietetikoak eraginkorragoak direla erakusten du

Ikerketa horrek tratamendu pertsonalizatuak eragin ditzake SIIrentzat, eta, horretarako, markatzaile genetikoak erabil daitezke, zer pazientek jasoko dituzten esku-hartze dietetiko espezifikoak aurreikusteko

CIC bioGUNEk eta LUM Unibertsitateak (Italia) gaur Clinical Grastroenterology & Hepatology aldizkarian argitaratu duten ikerketa baten arabera, karbohidratoen digestioaren akats genetikoek eragina dute pazienteen erantzun dietetikoan. Lanak atea irekitzen die BI-rako tratamendu pertsonalizatuei, eta markagailu genetikoak erabiltzen ditu esku-hartze dietetiko espezifikoez zein pazientek baliatuko diren aurreikusteko.

SIIa digestio-nahasmendua da, eta munduko biztanleen % 10i eragiten dio. Sabeleko mina, hantura, beherakoa edo idorreria ditu ezaugarri. Bere prebalentzia gorabehera, SIIaren tratamenduak erronka izaten jarraitzen du, esku-hartze dietetiko edo farmakologikoen sintomak eta erantzunak nabarmen aldatzen baitira. Pazienteek askotan elikagai jakin batzuen kontsumoarekin lotzen dituzte sintomak, bereziki karbohidratoekin, eta horiek dietan ezabatzea edo murriztea tratamendu-aukera eraginkor gisa sortu da, nahiz eta paziente guztiek ez dituzten onura berberak izaten.

Nutrigenetikak (gure geneen ekintza konbinatua eta giza osasunaren nutrizioa ikertzen dituen zientzia) nabarmendu du DNAren aldaketek eragina izan dezaketela elikagaiak prozesatzeko moduan. Adibide ezagun bat laktosarekiko intolerantzia da; izan ere, laktasa entzimaren funtzioa galtzeak zaildu egiten du esnekien digestioa. Orain, Clinical Gastroenterology & Hepatology aldizkarian argitaratutako ikerketa aitzindari batek iradokitzen du karbohidratoen gaineko giza entzima aktiboetan (hCAZymes) gertatzen diren aldaketa genetikoek antzeko eragina izan dezaketela SII duten pazienteek karbohidratoetan murriztutako dieta bati (FODMAPen baxua) erantzuteko.

CIC bioGUNEko (BRTAko kidea) Genetika Gastrointestinaleko Taldeko Ikerbasque Mauro D ‘Amato ikerketa-irakasleak eta LUM Unibertsitateko Medikuntza eta Kirurgia Sailak zuzendu dute ikerketa, eta hCAZymesek SIIri dagokionez duten zeregina ikertu du. Nazioarteko lankidetza handi baten bidez (GenMalCarb partzuergoa) eta DOMINO saiakuntzako datuen bidez, taldeak erakutsi zuen hCAZymes geneetan aldaera hipomorfikoak (akastunak) dituzten banakoek aukera gehiago dituztela karbohidratotan murriztutako dieta bat baliatzeko. Ikerketak 250 paziente sartu zituen SIIrekin, eta bi tratamendu alderatu zituen: karbohidrato hartzigarri gutxiko dieta (FODMAP) eta sendagai antiespasmodikoa otilonio bromuroa. Harrigarria bada ere, dietan dauden 196 pazienteetatik, hCAZyme geneen eramaile akastunek hobekuntza nabarmena erakutsi zuten ez-eramaileekin alderatuta, eta eragina bereziki nabarmena izan zen beherakoa nagusi zen SII (SII-D) duten pazienteetan, dietari erantzuteko sei aldiz aukera gehiago baitzituzten. Aitzitik, alde hori ez zen ikusi medikazioa jaso zuten pazienteen artean, eta horrek tratamendu dietetikoaren eraginkortasunean aurretiko joera genetikoaren espezifikotasuna azpimarratzen du.

“Aurkikuntza horiek iradokitzen dute karbohidratoen digestioan funtsezko zeregina duten hCAZyme entzimetako aldaketa genetikoak SIIrako tratamendu dietetiko pertsonalizatuak diseinatzeko markatzaile kritiko bihur daitezkeela”, dio Mauro D ‘Amatok, ikerketaren egile nagusiak. “Karbohidratoetan murriztutako dieta bati zein pazientek erantzuten dioten hobeto aurreikusteko gaitasunak eragin handia izan dezake SIIren kudeaketan, itsaspena eta emaitzak hobetuz”.

Etorkizunean, hCAZymesen genotipoari buruzko ezagutza praktika klinikoan sartzeak aukera eman liezaieke medikuei aldez aurretik identifikatzeko zein pazientek duten esku-hartze dietetiko espezifikoez baliatzeko aukera gehien. Horrek, ziurrenik onurarik izango ez dutenentzat beharrezkoak ez diren dieta murriztaileak saihesteaz gain, SIIko medikuntza pertsonalizatuari ere atea irekiko lioke. Ikerketa-taldeak ikerketa gehiago egiteko beharra azpimarratzen du, aurkikuntza horiek baliozkotzeko eta jokoan dauden mekanismo biologikoetan sakontzeko. Baieztatzen badira, ikuspegi horrek SIIren tratamendua eta antzeko gaitz gastrointestinalak nabarmen hobetu ditzake, estrategia dietetikoak eta terapeutikoak zehatzagoak eta eraginkorragoak izan daitezen.